lise dosyalarımı karıştırırken yazdığım bir denemeyi buldum. yazdığım son denemeydi. bu yüzden anlamı büyük benim için. burada aşkı ilahi veya dünyevi olarak ayırmadım. benim için aşk aşktır. yaratıcıya da yönelebilir yaradılana da veya her ikisine de. herhangi bir kimsenin aşk hakkında düşünceleri diyebiliriz. zamanınızı çaldığım için özürlerimi sunuyorum. lisede bir avuç insan harici bu yazıyı okuyacak ender kişilerdensiniz.
---
spoiler ---
herkes aşkı anlayabildiği kadar yorumlamaya çalışır. ancak hiç kimse tam olarak kavrayamaz. kimisi anlatılamayacak olanı anlayabildiği kadar yorumlar ve der: “aşk, acıya şikayetsiz katlanmaktır.” kimisi daha farklı yorumlayarak “aşk ikiyken bir olmaktır.” der. kimisi tek kelimeyle anlatmayı seçer, ‘bağnazlık’ der. kimisi zehirli bal benzetmesi yapar “aşkın beton olsa da güzel sandıran hoşluğu…” diyerek aşk sarhoşluğunu ‘aşkın hoşluğu’ ile ifade eder. bence bırakalım var olan tüm bu tanımları ve dalalım aşk denizine. cehennemi sıcaklarla kavrulurken içimiz, aklımızı kurtaralım prangalardan, özgür bırakalım. ne aşkla dolsun aklımız ne de aşksız kalsın kalbimiz. yıkalım aşka dair tüm tabularımızı ve kalbimizin de zincirlerini kıralım. aşkın gem vurduğu kalbi, aklın gem vurduğu kalbe yeğ tutalım. bırakalım kalbimiz kavrulsun aşkın ateşinde ta ki aşkın kalbimizi dizginleyemeyeceği ana kadar. o an geldiğinde bırakalım uçsun. aşktan uçsun. aşkla uçsun. aşka uçsun. daha sonra şirazlı sadi düşüversin aklımıza ve desin: “aşka uçarsan kanatların yanar.”
aşksız akıl, gem tutmayan bu kalbe eyer vurmaya çalışsın. kalbimiz konuşsun sonra:
“aşk benim içimde. ben aşkım. aşk ise ben. ben aşkı avuçlarımda kor gibi taşıyorum. bende yanacak kanat kalmış mıdır ki?”
“madem aşk senin içinde o halde ne diye aşka uçuyorsun? hem aşka uçarsan kanatların yanar.” diye tekrarlasın aklımız. “her nehir okyanusa kavuşmak ister.” diye cevaplasın kalbimiz ve haykırsın aklımıza mevlana’nın o güzel sözünü: “aşka uçmazsan kanat neye yarar?”
aşk bir denizdir. hem öyle bir deniz ki ıslanmadan çıkmazsın. islanırsan kuruyamazsın. ya tamamen sırılsıklam olacaksın o denizde veya hiç yanaşmayacaksın, yansımanı görsen kaçacaksın. peki ya uzaklaşmak mümkün müdür ki? sen uzaklaşmak istesen de o sana yanaşacak. aşkın seni yakalayamayacağı bir yerin var olduğunu düşünüyorsan eğer, hiç durma. çatlarcasına koş. ama ne yazık ki kaçarın yok kendinden kaçmaya. aşktan kaçmaya kaçarın yok. unutma sen aşksın. aşktan kaçarken aşka tutulmak mecburiyetindesin. sen ki ademoğlu, aşk’tan geldin ve menzilin yine aşk’tır. aşk senin yukarın, aşağın değil; aşk senin tayin edebileceğin her yönün. hem şahdamarından yakın, hem ırağından misliyle ırak. madem aşktan uzaklaşamıyorsun o zaman aşk denizinin güzelliklerini gör. dal derinlerine o denizin ve bırak aşk iliklerine işlesin. soluksuz kalıncaya dek çek işine aşkın baş döndüren rayihasını. kana kana iç o sudan. öyle iç ki bilincin kapansın. dudakların “ene’l aşk” diye haykırırken kulaklarının haberi olmasın. aşkı tanımanın sarhoşluğuyla aşık ol. aşık ol. aşk ol.
aşkı aşka varanlardan dinle. erenlerden dinle. aşk’tan gelip aşk’a gitmeden aşk’ı bulanlardan dinle bir de. “aşka varınca kanadı kim arar?” diyen yunus’tan dinle mesela. ve yahut “sen hiçbir şeye aşık oldun mu?” diyen mevlana’dan dinle. yusuf’un aşkıyla yanıp tutuşan züleyha’dan dinle. mecnun’dan dinle. arzdan, arştan, topraktan, taştan, ekinler arasında boy göstermiş baştan dinle. çiçekten, böcekten, kuzudan, kuştan dinle. i̇yisi mi her şeyi bırak bir kenara, yüreğini dinle. aşkı aşk ile çarpan yüreğine sor. aşkı aşktan dinle. aşkı aşk ile dinle. aşkı dinle.
---
spoiler ---
bu arada duygusal konular üzerine yazdığım ilk deneme özelliğini de taşıyor.